Haarlem | Verlaten straten
Een wandeling per dag
De afgelopen weken is de wereld een stuk kleiner geworden. Hoofdzakelijk binnen zitten, géén bezoek en maar mondjesmaat naar buiten. Vanavond is er een nieuwe persconferentie van de regering waarin waarschijnlijk wordt aangekondigd dat de gang naar ‘normaal’, wat dat ook mag zijn, wordt ingezet. Tot voor kort voelde het centrum van Haarlem met al haar terassen, restaurants en winkels, verlaten aan. Her en der een wandelaar. Het leek wel alsof je tijdens de finale van het EK voetbal, met het Nederlands elftal in diezelfde finale, buiten was gaan wandelen. Onwerkelijk en ongelooflijk intrigerend.
Daarom ben ik de afgelopen weken met de analoge toestellen naar buiten gegaan om het centrum te fotograferen. Dit heb ik meestal gedaan met zwart en wit film in de camera’s, maar bij wijze van test ook kleurenfilm.
De verlaten markt (Kodak Ektar, Mamiya C220)
De drukke busroute (Fomapan 200, Mamiya 645)
Vrijdag visdag. (Fomapan, Mamiyca C220)
Terwijl het thuisblijven gestaag doorgaat zit je toch met je filmrolletjes die ontwikkeld moeten worden. Daar heb ik gelukkig een mooie oplossing voor. Eens in de zoveel weken verzamel ik al mijn rolletjes, moed en geld om vervolgens op de fiets te stappen en richting Amsterdam te pedaleren. Stukje Ringvaart, Zwanenburg, Halfweg en dan bij Nieuw Sloten Amsterdam in om te eindigen bij Fotolab Kiekie. Om vervolgens via Nieuw Sloten, Halfweg, Zwanenburg en een stukje Ringvaart weer terug te fietsen naar de veilige thuishaven. Zoals je leest is het een hele expeditie. Dat komt omdat ik een aversie heb tegen lekrijden. Ik heb namelijk een enorme afkeer tegen het wisselen van banden, zij het binnen- of buitenbanden. Als je dus bij Halfweg lek rijdt, ben je pas halverwege en moet je een eind terug lopen.
De Koudenhorn (Fomapan 100, Mamiya 645)
Verlaten fiets, (Provia, Mamiya C220)
Passant (Fomapan, Mamiya C220)
De tweede angst, en deze is reëler, zijn tramrails. Toen mijn vriendin nog in Amsterdam woonde en ik daar een fiets had staan vierde ik elke veilige kruising met een tram, of tramrails, met luid gejuich. Na een tijd van gewenning voelde ik me steeds veiliger op de fiets tot die avond dat je vol (over)moed en biertjes denkt over de tramrails te kunnen ‘hoppen’. Sindsdien heb ik een diep respect voor dat stukje infrastructuur en op mijn weg naar Fotolab Kiekie moet ik er een heel aantal over dus het is altijd maar afwachten of ik er heelhuis kom.
Een paar weken later herhaalt deze onderneming zich met nieuwe rolletjes. De eerder ontwikkelde rolletjes neem ik dan ook meteen weer mee. De film laat ik daar ontwikkelen en inscannen. Het zijn die scans die je in deze blog terug ziet. Ik publiceer mondjesmaat deze film foto’s omdat ik op de achtergrond werk aan een klein projectje. Kortom, dit is een bijzondere uitzondering.
Wil je op de hoogte blijven van de fotografie? Volg mij dan op Instagram! Geregeld zie je daar nieuwtjes en updates van fotowandelingen en soms zelfs scans van mijn project met analoge fotografie
