Italië | De Stromboli barst uit!
De Stromboli vulkaan
De Stromboli vulkaan is zo’m 3600 meter hoog. Even hoog als de Etna op Sicilië. Gelukkig steekt er maar zo’n 900 meter boven de zeespiegel uit, wel zo fijn voor een beklimming bijvoorbeeld. Vanuit het dorpje Stromboli loop je in 3 a 4 uur omhoog naar de punt van het eiland. Eenmaal daar, kijk je neer op een aantal openingen 200 meter bij je vandaan. Deze barsten uit; vaak om de beurt, soms tegelijkertijd. Het lawaai is oorverdovend en je staat te trillen op je benen. Of dat komt dor de vulkaan of de spanning is moeilijk te zeggen.
De bovenste 900 meter van Stromboli begint op zeeniveau
De Beklimming
Eén ding moet duidelijk zijn. Er zijn risico’s verbonden aan zo’n beklimming. De vulkaan kan opeens overgaan in een paroxysme, een hele heftige uitbarsting, of je kan een steen op je hoofd krijgen. Gelukkig is de kans op een paroxysme vrij klein en de vulkaan wordt constant gemonitord om te kijken of die dikker wordt; wat aangeeft dat die vol met magma zit. Wat betreft de stenen zul je moeten accepteren dat je een knalrode helm op moet doen. Die krijg je van de gids, want de beklimming is verboden zonder gids. Ik ben omhoog gelopen met Manuel van het bedrijf Magmatrek (https://magmatrek.it/). Ik raadt hen van harte aan. Je hebt bergschoenen en een hoofdlamp nodig om deel te mogen nemen. Beide zijn te huur op het eiland, zelfs maat 50! Hoewel ik denk dat maat 50 niet elke dag wordt uitgeleend, loop en zweet ik toch liever in mijn eigen bergschoenen.
De beklimming zelf is goed te doen. Je stopt om het halfuur om op adem te komen en de gids vertelt dan zaken over de geologie, geschiedenis en de natuur. Die natuur wordt steeds kaler want de bovenste 200 meter loop je door asvelden. Dat is ook meteen het steilste stuk en daarmee het zwaarst. Gelukkig ben je dan bijna bovenaan!
Het laatste stuk is het steilst
Je eerste blik op de krater
De top!
Als je op het laatste plateau aankomt hoor je de vulkaan uitbarsten en zie je de rook langs de berghelling drijven. Het is tijd om je helm op te zetten, je aan te kleden tegen de kou en je fototoestel erbij te pakken. Vanaf het plateau loop je namelijk naar de top zelf. Klaar om te genieten van de beloning!
Elke opening heeft een eigen karakter. Sommige gloeien, andere puffen rook uit, weer andere geven enorme knallen. De meest indrukwekkende was de ‘f-16’. Die noemden we zo omdat het geluid ons deed denken aan een opstijgende straaljager. Van tijd tot tijd gaf deze ook een immense knal! Alsof er een straaljager door de geluidsbarrière ging!
Een eruptie van as
As en magma worden uit de vulkaan geworpen
De ‘f-16’ in actie!
De afdaling
De beklimming duurt al gauw 3 uur. De afdaling is met een uurtje een stuk sneller. Vanaf de top loop je recht door de asvelden naar beneden. Door de as voelt het wel aan alsof je door diepe sneeuw loopt en als een stel pinguïns hobbel je naar beneden. Eenmaal beneden zit er maar één ding op. Je gaat pizza eten! Je bent immers om 3 uur vertrokken en het is nu een uur of 9 en je vergaat dus van de honger!
