Zimbabwe | Nostalgische olifanten

Soms heb je dagen dat je toe bent aan vakantie. Zo'n dag overkomt je vaak als je het druk hebt, het weer omslaat of opeens iets herinner wat je precies zoveel jaar, maanden geleden hebt meegemaakt. Toevallig kwamen die allemaal tegelijkertijd samen bij mij vandaag. Ik moest opeens aan Zimbabwe denken. Dat begon toen ik muziek aan had gezet op Youtube en Paul Simon te horen kreeg. Ik herinner me deze muziek al van jongs af aan en het roept toch een gevoel van nostalgie op. Niet veel later had ik mijn foto bibliotheek geopend en zat ik naar foto's te kijken van de grote reis door zuidelijk Afrika, al snel kwam ik bij Zimbabwe. 

Victoria falls. Zambia ligt aan de overkant.

De foto van Victoria falls is een foto die ik nog steeds enorm waardeer. Hoewel de foto technisch gezien niet meer bij mijn beste foto's hoort, technisch gezien heb ik in 2 jaar een grote sprong gemaakt, roept de foto nog steeds dat ongelooflijke gevoel bij mij op van het ontdekken van die muur van water. De waterval is van afstand al te horen en je ziet de mist hangen. Terwijl je richting het geluid loopt veranderd de begroeiing. De savanne begroeiing veranderd naar tropisch. Alles is groen en dan zie je tussen de bomen en struikgewas de muur van water opdoemen. 

Het andere wat mij is bijgebleven van Zimbabwe, naast de onderhandelingen met de verkeerspolitie, is Hwange National Park. Het park is sinds de jaren 80 bijna niet meer onderhouden. In die zin is het bijna een museum. Toch zie je soms tussen het verval de glorie van weleer. De trots van Zimbabwe; rivaal van het wereldberoemde Kruger. Hwange heeft sindsdien ook bijna geen bezoekers gehad. Het park is verwilderd en dan kan je opeens nog een grote kudde olifanten tegenkomen, zoals vroeger gemeengoed moet zijn geweest in heel Afrika. Nostalgisch.

De verscheidenheid

Dorst na een lange dag

Komen en gaan van kuddes