Een klein, maar fijn, nationaal park

Aankomst in Entebbe en de reis

naar Lake Mburo National Park

Vliegen vanaf Schiphol was deze zomer een hele opgave. Gelukkig vertrokken wij vanaf Brussel. Dat we daar met een treinverbinding heen moesten die toch wel heel krap bleek te zijn, was evengoed geen ontspannen start van de reis naar Oeganda. Na 2,5 jaar uitstel was het eindelijk zover dat we weer op avontuur gingen. Oeganda bleek al snel een hele andere bestemming te zijn dan het vertrouwde zuidelijk Afrika.

Na een prima reis kwamen we ‘s avonds aan in Entebbe en konden we snel naar ons hostel voor de eerste paar nachten. Op aanraden van een goede vriend, die in Entebbe woont, hebben we onszelf 2 nachten gegeven om de belangrijkste zaken te regelen. Na 2 nachten in het Via Via hostel in Entebbe twijfelden we of we überhaupt wel verder wilden reizen. Het was namelijk zo’n ongelooflijk fijne en relaxte plek! We zijn toch maar gegaan, want we hadden ambitieuze plannen om een grote ronde door Oeganda te maken en Lake Mburo National Park is relatief dichtbij Entebbe en daarmee een prima plek om een beetje te gewennen en ook het materiaal te testen. We hadden voor deze reis een Land Cruiser Prado gehuurd inclusief een ‘rooftop tent’.

Qua kilometers is de reis naar Lake Mburo National Park een korte. Dit deel van Oeganda is echter dicht bevolkt en er zijn veel dorpen en steden. Bij dorpjes moet je stevig afremmen om niet over de genadeloze drempels te denderen en om uiteraard alle fietsers, motorrijders, auto’s, wandelaars, koeien, kippen en geiten te ontwijken. Je bent dan al gauw een goede 5 uur aan het rijden vanaf Entebbe tot aan de toegangspoort van Lake Mburo National Park. Omdat je per eenheid van 24 uur een toegangsbewijs moet kopen, sliepen we net buiten het park op het kampeerterrein van een wat verlaten lodge (Leopard rest Camp). Op die manier bespaarden we een nacht aan entreegeld.

Lake Mburo National Park en de camping:

Nijlpaarden, Nijlpaarden en Nijlpaarden.

Lake Mburo National Park is voor Nederlandse begrippen enorm groot, maar als je kijkt naar andere parken zoals het Oegandese Queen Elizabeth National Park, Kruger in Zuid Afrika of Hwange in Zimbabwe is het erg beperkt. Het herbergt geen grote kuddes gazelle, buffel noch zijn er leeuwen (op permanente basis, denkt men…). Wat er wel is, zijn behoorlijk wat zebra’s en heel erg veel nijlpaarden. Waarbij de nijlpaarden onze buren waren tijdens onze nacht in het park. De kampeerplaats is namelijk naast het meer, en het meer zit vol met nijlpaarden. Het is dus ‘s nachts even oppassen waar je loopt.

In het park zijn 2 kampeerplekken. Beide zijn niet omheind. De grote kampeerplaats wordt prima onderhouden en er is een (koud)water douche. Er is ‘s nachts bewaking, hout voor een kampvuur en en het is super overzichtelijk; geen grote struiken waar een buffel of nijlpaard zich in kan verstoppen. Op een klein halfuur rijden is er de Kingfisher campsite. De plek is geweldig, het sanitair is niet langer werkzaam maar het is onoverzichtelijk. Het is een grasveld van 15 a 20 meter breed dat richting het meer loopt. Toen we het verkenden was ik bijna uitgestapt om de waterkant beter te bekijken toen ik wat vaags zag bewegen in het riet: een herkauwende buffel. “Vaak ben je te bang”, maar dit was wel verstandig. Een nachtelijke aanvaring met een buffel ligt net aan de domme kant van moedig. Bovendien, bij de grotere kampeerplaats was er een klein restaurantje waar ze koud bier verkochten!

Een bush cobra

Het park staat bekend om de impala en zebra die volgens de toeristen websites nergens anders voorkomen in Oeganda. Dat laatste is niet helemaal waar, want beide komen ook voor in het afgelegen Kidepo Valley National Park, maar zebra’s zijn er niet in de andere nationale parken in Oeganda. Buiten het fantastische Kidepo, maar daar een komt een aparte blog voor.

Een hele andere ervaring is het zien van een boscobra. Tijdens het rondrijden zagen we een tourbusje stoppen en een man eruit springen en op de grond duiken. In zo’n situatie, midden in een nationaal park, rijd je dan gewoon even door om later pas te zeggen: ‘wat hebben we nou gezien’? We zijn teruggereden en inmiddels stond er een man met korte broek met een grote tang in zijn handen naast een slang. Als een veteraan van de Steve Irwin series van vroeger was het voor mij duidelijk dat dit een cobra moest zijn. De man zorgde ervoor dat de slang de aandacht op hem richtte. Handig, want er zaten zo’n 5 fotografen op nog geen meter van de slang vandaan. ‘Vaak ben je te bang’, maar bij een slang gaan zitten op die afstand vonden we beide een raar idee.

Na een tijdje dit te hebben aanschouwd kwam er een mede gids naar ons toegelopen met de vraag of we ook wilden kijken. ‘Vaak ben je te bang’ galmde door mijn hoofd en ik ben toch maar uitgestapt om de slang ook te fotograferen. Het was voor deze slangensafari gidsen ook een bijzonder moment. Gelukkig had ik mijn 300 mm lens mee en kon ik tussen de andere fotografen heen fotograferen. Zij waren mijn veiligheid. Een soort kreukelzone, een veilige marge, precies die grens tussen dom en moedig.

Toen ik later opzocht hoe giftig de boscobra is (verassing: heel heel erg) was ik blij dat ik een kreukelzone had aangehouden. De slang gebruikt een gif op basis van neurotoxines en de symptomen van vergiftiging zijn, in willekeurige volgorde: slaperigheid, omvallen, verlamming van de ledematen, overgeven, gehoorverlies, onvermogen om te spreken, stoppen van ademhaling en, wat ik een bijzonder symptoom vind, buikpijn. Zonder antigif overlijd je tussen de 30 en 90 minuten. “Vaak ben je te bang”, maar er is een dunne lijn tussen moedigheid en dommigheid.

Conclusie

Voor de doorgewinterde safari ganger is Lake Mburo weinig vernieuwend. Echter, de mensen zijn er super vriendelijk en het is dichtbij Entebbe. De kans is groot dat je met het vliegtuig in Oeganda bent gekomen en je hebt een huurauto. Niks vervelender dan ergens in de bush erachter komen dat je auto niet lekker loopt of je daktent lekt. Lake Mburo National Park is daarom een prima plek om alles te testen en te ontspannen bij het meer met een koud biertje.

Als je het park op die manier benaderd is het echt een geweldige plek om te verblijven. Gaat het je om zoveel mogelijk dieren zien en ben je maar kort in het land, dan zou je dit park kunnen overslaan en direct doorrijden naar één van de grotere parken zoals Queen Elizabeth National Park of naar Bwindi om op zoek te gaan naar gorilla’s.

Wil je op de hoogte blijven van de fotografie? Volg mij dan op Instagram! Geregeld zie je daar nieuwtjes en updates van fotowandelingen en soms zelfs scans van mijn project met analoge fotografie. Vind je de blog leuk? Deel het dan!