Grimsey; Het eiland vol Puffins

De Papegaaiduiker, Puffin in het Engels of Lundi in het IJslands is een vogelsoort die ik een warm hart toedraag. De vogels zitten de hele winter op zee en komen in de zomer naar de steile kliffen van het koude noorden. Vorig jaar was mijn missie om deze charismatische vogels in Ierland te spotten mislukt. Dat zou dit jaar niet gaan gebeuren. Ook al moest ik er 3 uur voor op een boot zitten!

Een avontuur van 3 uur

Grimsey ligt op de poolcirkel en de goedkoopste manier om er te geraken is met de veerboot. Er is namelijk ook een klein vliegveldje op dit eiland met 61 bewoners, maar dat is veel gedoe. De veerboot neemt je in een kleine 3 uur vanuit de IJslandse fjorden naar dit eiland. Onderweg zie je dolfijnen, walvissen en een hoop zeevogels. Tenzij je slecht tegen wat golven kan, maar daar zo meer over. Doordat Dalvik in een fjord ligt is de zee er relatief rustig en de stralende zon maakte het een waar pleziertochtje. In de verte zie je walvissen spuiten en dolfijnen duiken naast de boot op. Kom je buiten het fjord op de open zee dan wordt de wereld al snel een stuk kleiner.

Op het binnendek zijn overal bioscoop stoelen vanwaar je naar de hele oude en foute comedy’s kan kijken. Als je dat volhoudt… Gedurende de eerste minuten na het bereiken van open zee verdwenen mensen naar de lager gelegen dekken. Om nooit meer terug te keren. De golven beukten door en de barvrouw van het schip kwam op het panoramadek papieren zakken uitdelen. Na 3 uur en de film ‘horrible bosses’ bereikten we Grimsey. Na 3 uur varen was zelfs mijn onverstoorbare maag murw gebeukt. Gelukkig konden we even bijkomen in het enige restaurantje van het eiland waar op het menu ‘lightly fried puffin’ stond. De cultuurshock te boven gekomen zijn we het eiland gaan verkennen.

Tijgeren om in positie te komen

Op Grimsey worden in beperkte mate de puffins nog gevangen om te eten. Dit culturele erfgoed is beschermd, maar dat zijn de puffins ook. Ik begrijp de noodzaak voor voedsel die men op dit kale eiland in vroegere tijden had. Inmiddels legt elke dag een boot aan dus vind ik de noodzaak niet zo groot meer om de puffins te vangen. Het gaat namelijk niet goed met de populatie. De vogels zijn dus niet op hun gemak met mensen in de buurt. Wat wel anders is op plekken als Latrabjarg. Om ze goed te kunnen fotograferen moet je dus dichtbij komen. Regenbroek aan, muts op en tijgerend door het gras kruip ik richting de klif. Vanachter polletjes gras heb ik zo uitzicht op honderden, misschien wel duizenden, puffins. Een komen en gaan van vogels die landen, eten brengen en weer opstijgen.

De reis van Grimsey terug naar het ‘vaste’ land van IJsland was wellicht nog vervelender dan de heenreis. Dat kwam niet door de golven, want die waren gelijk aan de heenreis en de meeste andere passagiers hadden eieren voor hun melk gekozen en waren direct naar het laagste punt van de boot gegaan. Ze verhuren namelijk bedden tijdens de reis. Dat zou helpen tegen zeeziekte, dus die gingen op de terugreis als zoete broodjes over de toonbank. Maar, de reis was verschrikkelijk omdat dezelfde slechte film weer werd gedraaid. Horrible bosses is geen film die iemand tweemaal zou moeten zien!

Wil je op de hoogte blijven van de fotografie? Volg mij dan op Instagram! Geregeld zie je daar nieuwtjes en updates van fotowandelingen en soms zelfs scans van mijn project met analoge fotografie. Vind je de blog leuk? Deel het dan!