Ik was een tijdje kwijt. Of nou, kwijt, ik was meer in mezelf gekeerd en volledig geconcentreerd. Dan vliegt de tijd voorbij toen ik dus een kleine 2 uur later dan gepland weer verscheen. Of beter gezegd, toen ik werd gevonden door mijn wederhelft, was die 'not amused'. om het lichtjes uit te drukken. Ik was de tijd volledig vergeten. Dat water hypnotiseert!

We zijn inmiddels in Nikko; een stad die bekend staat om zijn felgekleurde tempels en mausolea. Toch begon Nikko voor mij een stukje intiemer, namelijk langs het beekje dat door dit stadje stroomt. Dit beekje is tevens de bron voor het water voor de vele 'Onsen' waar dit stadje bekend om staat. Onsen is zo'n beetje de Japanse tegenhanger van de Zweedse sauna. 

Terug naar het water. Het fotograferen van water is een belangrijke creatieve keuze. Water in beekjes beweegt altijd, als je dit vastlegt in een 1/000 van een seconde ziet het er statisch uit. Leg je het vast ( door middel van een ND filter, of via het overlappen van meerdere foto's in photoshop) in 30 seconden, dan lijkt het water net een gordijn wat door het beekje sleept. Voor mijn foto's ben ik vaak op zoek naar iets tussen veel detail en dat slepende gevoel, waardoor het water lijkt te bewegen. Dat is geen exacte wetenschap en dus kan je er een behoorlijke tijd mee bezig zijn.

Het verschil tussen de foto's is duidelijk. Naast dat dit verschillende plekken zijn, is ook het water duidelijk anders. De laatste foto, is 1/25 van een seconde en de eerste heeft een sluitertijd van 2 seconde. Terwijl dit op een hele reis door Japan niks is, is maakt 1/25 of 2 seconde een wereld van verschil. Bij de één is het water bevroren, bij de andere is het uitgestreken en bevat het geen details meer. 

Mijn favoriet is, zoals ik zei daar tussenin. Bij 1/4 seconde sluitertijd heb je wel het gevoel van beweging en toch zie je ook nog detail in het water. Voor de volgende keer staan er tempels op de planning, na al dat water van deze week.